Mijn vader heeft 3 dochters. Mijn oudste zus was vroeger het knappe en sociale chiromeisje, de middelste de sportiefste, en ik was de jongste. Denk aan Mowgli – maar dan met een zware BMI - die de Kempense bomen als haar jungle bekeek en tussendoor de poppenkapsels van haar zussen millimeterde.
Mijn ouders hadden vroeger een winkel. Met drie dochters sprongen we regelmatig in, uiteraard met de nodige instructies.
Heel af en toe word ik eens boos. Die heel af en toe gebeurt bijna enkel en alleen op mijn werk. Als ik merk dat iemand niet betrokken is bij onze werknemers schiet ik uit mijn sloefen.
Op 31 augustus kon ik niet slapen. Stekende pijn in hoofd en ogen. Ik surfte wat op mijn iPhone en stuurde een onnozele foto van 8 teckels naar een vriendin. Het was 05.33 u. De grootste letters en veel contrast deden nog net hun werk.
Ik krijg vaak de opmerking dat het toch zo erg is. Kunnen we daarmee stoppen? Ik moet dan altijd even nadenken vooraleer ik antwoord. Want wat is erg?
In de ochtend laat Facebook me soms herinneringen zien. Sommige herinneringen zijn fijn. Een aarzelende verliefdheid van enkele jaren geleden die resulteerde in iets moois. De eerste trip met onze tent. Het kitten dat kat werd.
Toen mijn zicht achteruit ging begon ik bescheiden: een signalisatiestok(je). Daar was ik zelf niet veel mee, maar toch kon ik af en toe peilen naar de diepte van een afstapje, en ik verwittigde daarmee vooral anderen van mijn gekluns. Om die reden had ik dat gerust al enkele jaren eerder kunnen gebruiken, maar nu was het gepermitteerd.
We kwamen onlangs nog eens buiten. In een expo in de buurt was een geleid bezoek.
Afgelopen zaterdag werd ik weer even warm in mijn eigen dorp. Om een futiliteit, maar het overkomt me wel vaker. Daarnet nog.
Binnenkort geef ik een feestje. Maar ik moet nog even wachten.Geduld was een beperking van mij voor ik er andere kreeg. Eentje van vele, maar toch een precaire.
Een dik jaar geleden, op 31 oktober 2017, berichtte de VRT via deze link dat men meer dan 20 keer moest bellen om binnen te geraken bij de Federale Overheidsdienst Sociale Zekerheid, dienst Personen met een Handicap. Ik kan een stijging melden.Ik heb een eenvoudige vraag voor deze dienst. Vorige week maandag vulde ik een contactformulier in omdat ik een - misschien naïef - vermoeden had dat dat sneller zou werken dan telefonische pogingen. Helaas.
Soms vragen mensen me hoe ik me voel. Tja, het standaard antwoord is dan snel ‘ça va, en met jou?’.Anderen zeggen dan dat het ‘verschrikkelijk is’. Hmmm. Verschrikkelijk koppel ik meestal aan hongersnood, oorlogen, groepsverkrachtingen, Trump en driekwartsbroeken. Het enige goede vooruitzicht aan volledige blindheid is dat ik dat laatste niet meer moet zien.
Eerst en vooral: blijf gerust staren. Ik zie het toch niet, dus mij maakt het niet uit. Voor mijn begeleider is het misschien niet altijd even leuk, maar life isn’t a ponycamp, right?
Ik ging onlangs op controle in een ziekenhuis.Eerst was er de inschrijvingsautomaat, met een klein sleufje voor mijn identiteitskaart en kleine lettertjes, maar gelukkig had ik assistentie bij in de vorm van een vriendin.
Op 6 juni stuurde ik een mailtje naar blacksalmonella@hotmail.com.
Gisteren kwam het verhaal van ‘De Eekhoorn en De Mossel van Toon Tellegen spontaan in me op. Uit het toepasselijke boekje “Toen niemand iets te doen had”. Een kort fragment.
De vraag die ik het meest krijg (naast 'is het erg' (die beantwoord ik binnenkort, wellicht met veel drama :-)) is 'wat zie je nog', of 'zie je me nog?', of 'hoor je me nog?' (IK BEN NIET DOOF!).
Einde juli ging ik met een vriendin een terrasje doen. Om de anonimiteit van het etablissement te garanderen zal ik de naam wijzigen naar Forel.
April 2018 werd duidelijk dat mijn zicht snel (heel snel) achteruit ging en niet meer terug ging komen. Je kan dat negeren of toch - tussen de soep en de petatten - de nodige formaliteiten in gang zetten. Alleen is dat veel, onoverzichtelijk, saai en niet evident. En ik surf liever op Zalando.
Beste professoren, beste artsen in opleiding, beste assistenten,