Ik heb in mijn job niet echt een baas. 

Ik wou al een hele tijd eens zwemmen. 

“In de stoel die U voor U ziet”. 

Het was de dag. Ik was er klaar voor. 

Enkele jaren geleden was ik toezichthouder in twee VZW’s .  

Ik stapte in de bus. 

Eenentwintig jaar geleden werd mijn zoon geboren in het UZA.

We waren goed bezig. Aan het werk met Vibor.  

In het begin was ik vooral bezig met mijn weg te zoeken in huis.

Haar naam is Lieve. Die naam staat haar perfect. Ik herinner me haar als een mooie vrouw. Niet dat ze dat niet meer is, maar wie weet is ze veranderd sinds mijn zicht is weggevallen. In hoor haar goed. Ze is zo iemand die kan glimlachen zonder dat je het moet zien. Ze straalt dat uit.  Haar habitat is mijn apotheek. Terwijl Vibor daar de eerste keer binnen kwam om te oefenen met zijn geleidewerk ramde hij bijna een stand in de winkel. Maar zij snelde discreet toe, stelde me gerust en wil zelfs aanpassingen doen indien nodig voor Vibor.  

Elk jaar komt ze langs. Behalve dit jaar. Het virus steekt een stokje tussen de evaluatiegesprekken. Waarbij ik vorig jaar tegen haar zei dat ze zo lekker rook, en dat me  dat het jaar ervoor ook al was opgevallen.  Ze is een mooie vrouw. Niet meer piepjong, maar een stralende huid, met fijne rimpeltjes die haar glimlach accentueren.  Een glimlach die breder wordt wanneer ze praat over haar kleinkinderen.  

Vergeten is dubbel. Ik zou kunnen schrijven over het vergeten zicht. Wat vreemd is. Ik begin te vergeten hoe dingen eruit zagen. Onbelangrijke dingen. Zo vergeet ik hoe het beddengoed eruit ziet dat ik al jaren gebruik. En toch wil ik steeds weten onder welke lakens we slapen, en laat ik het wekelijks omschrijven. En wissel ik telkens, net zoals vroeger.  Ik vergeet de kleur van dingen, en kan zonder schroom vragen om iets te klasseren in ‘dat grijze kaftje’ terwijl het altijd roze is geweest. Oftewel maken ze me iets wijs, dat kan ook. 

Hij komt er wel, die jongen. Nieuwsgierig en verder kijken dan zijn nog groeiende neus. 

Ze trekt berispend aan mijn arm en sneert me toe. Recht, Ran, Recht !  

Omdat ik een lijstjesmeisje ben,  heb ik de gewoonte om voor- en nadelen van een situatie in kaart te brengen. Het nadeel van een blind lijstjesmeisje te zijn is dat lijstjes moeilijk zijn. Ze moeten digitaal, want een lijstje met de hand schrijven is redelijk ridicuul als je het niet meer kan lezen. Schrijfpogingen belanden ook consequent naast het blad, of diagonaal is ook een veelgebruikte methode. En omdat mijn lijstjesneiging af en toe ook een selectief karakter heeft, beperk ik mij in dit lijstje tot de voordelen.

What you see is what you get?  

Mijn echtgenoot heeft niet graag dat ik uit bed spreek. Dat begrijp ik. Maar uiteindelijk leest niemand dit.

Ontmoet Kathleen.  Een blinde.  Of toch bijna.  Niet helemaal stekeblind maar zeer slechtziend.  En nog belangrijker:  een doorzetter.  Een doorduwer ook.  Zo duwde ze mij een tijdje geleden een WebBox in mijn handen.  Hét ding dat ik volgens haar moest hebben.    Tegen een ervaren blinde zeg ik niet zomaar neen, en wat ze me ervoor leerde bleek ook te werken.

Als je blind wordt én dit elegant combineert met mijn nonchalance, is je privacy af en toe zoek. Niet erg.  Je bepaalt grotendeels zelf of je dit wil of niet én of het je stoort of niet.

Mijn vader heeft 3 dochters.  Mijn oudste zus was vroeger het knappe en sociale chiromeisje, de middelste de sportiefste, en ik was de jongste.  Denk aan Mowgli – maar dan met een zware BMI - die de Kempense bomen als haar jungle bekeek en tussendoor de poppenkapsels van haar zussen millimeterde.

Mijn ouders hadden vroeger een winkel.  Met drie dochters sprongen we regelmatig in, uiteraard met de nodige instructies.

Heel af en toe word ik eens boos.  Die heel af en toe gebeurt bijna enkel en alleen op mijn werk.  Als ik merk dat iemand niet betrokken is bij onze werknemers schiet ik uit mijn sloefen.

Op 31 augustus kon ik niet slapen.  Stekende pijn in hoofd en ogen.  Ik surfte wat op mijn iPhone en stuurde een onnozele foto van 8 teckels naar een vriendin. Het was 05.33 u.  De grootste letters en veel contrast deden nog net hun werk. 

Ik krijg vaak de opmerking dat het toch zo erg is.  Kunnen we daarmee stoppen?  Ik moet dan altijd even nadenken vooraleer ik antwoord.  Want wat is erg?

In de ochtend laat Facebook me soms herinneringen zien. Sommige herinneringen zijn fijn. Een aarzelende verliefdheid van enkele jaren geleden die resulteerde in iets moois. De eerste trip met onze tent. Het kitten dat kat werd.

Toen mijn zicht achteruit ging begon ik bescheiden: een signalisatiestok(je). Daar was ik zelf niet veel mee, maar toch kon ik af en toe peilen naar de diepte van een afstapje, en ik verwittigde daarmee vooral anderen van mijn gekluns. Om die reden had ik dat gerust al enkele jaren eerder kunnen gebruiken, maar nu was het gepermitteerd.

We kwamen onlangs nog eens buiten. In een expo in de buurt was een geleid bezoek.

Afgelopen zaterdag werd ik weer even warm in mijn eigen dorp.  Om een futiliteit, maar het overkomt me wel vaker.  Daarnet nog.

Binnenkort geef ik een feestje.    Maar ik moet nog even wachten.Geduld was een beperking van mij voor ik er andere kreeg.  Eentje van vele, maar toch een precaire.

Een dik jaar geleden, op 31 oktober 2017,  berichtte de VRT via deze link dat men meer dan 20 keer moest bellen om binnen te geraken bij de Federale Overheidsdienst Sociale Zekerheid, dienst Personen met een Handicap. Ik kan een stijging melden.Ik heb een eenvoudige vraag voor deze dienst.  Vorige week maandag vulde ik een contactformulier in omdat ik een - misschien naïef - vermoeden had dat dat sneller zou werken dan telefonische pogingen.  Helaas.

Soms vragen mensen me hoe ik me voel.  Tja, het standaard antwoord is dan snel ‘ça va, en met jou?’.Anderen zeggen dan  dat het ‘verschrikkelijk is’.  Hmmm.  Verschrikkelijk koppel ik meestal aan hongersnood, oorlogen, groepsverkrachtingen, Trump en driekwartsbroeken.  Het enige goede vooruitzicht aan volledige blindheid is dat ik dat laatste niet meer moet zien.

Eerst en vooral: blijf gerust staren.  Ik zie het toch niet, dus mij maakt het niet uit.  Voor mijn begeleider is het misschien niet altijd even leuk, maar life isn’t a ponycamp, right?

Ik ging onlangs op controle in een ziekenhuis.Eerst was er de inschrijvingsautomaat, met een klein sleufje voor mijn identiteitskaart en kleine lettertjes, maar gelukkig had ik assistentie bij in de vorm van een vriendin.

Op 6 juni stuurde ik een mailtje naar blacksalmonella@hotmail.com.

Gisteren kwam het verhaal van ‘De Eekhoorn en De Mossel van Toon Tellegen spontaan in me op.  Uit het toepasselijke boekje “Toen niemand iets te doen had”.  Een kort fragment.

De vraag die ik het meest krijg (naast 'is het erg' (die beantwoord ik binnenkort, wellicht met veel drama :-)) is 'wat zie je nog', of 'zie je me nog?', of 'hoor je me nog?' (IK BEN NIET DOOF!).

Einde juli ging ik met een vriendin een terrasje doen.  Om de anonimiteit van het etablissement te garanderen zal ik de naam wijzigen naar Forel.

April 2018 werd duidelijk dat mijn zicht snel (heel snel) achteruit ging en niet meer terug ging komen.  Je kan dat negeren of toch - tussen de soep en de petatten - de nodige formaliteiten in gang zetten.  Alleen is dat veel, onoverzichtelijk, saai en niet evident.  En ik surf liever op Zalando.

Beste professoren, beste artsen in opleiding, beste assistenten,